Rozśpiewane Elfy żegnają przedszkole

„Kart w kalendarzu było niemało.

Codziennie jedną zdejmował czas.

I cóż powiecie, ot przeleciało,

Rok szkolny minął, jak z bicza trzasł…”

            Tymi słowami Rozśpiewane Elfy z grupy IV rozpoczęły swój pożegnalny program artystyczny dla rodziców. W programie znalazły się wiersze, piosenki i przede wszystkim tańce. Była to bowiem taneczna podróż po świecie.

I zanim się rozstaniemy

W daleką podróż pojedziemy.

Odwiedzimy różne kraje

Powspominamy taneczne ich obyczaje.

Dzieci zaprezentowały tańce stare i nowe z Indii, Anglii, Brazylii, Czech, Afryki i oczywiście Polski.

Rodzice mieli okazję podziwiać przepiękne stroje, a także sprawności dzieci tj. umiejętność współdziałania w zespole, poczucie pewności siebie, obycie z mikrofonem.

            Po części artystycznej Pani Dyrektor podziękowała dzieciom za przedstawienie i życzyła sukcesów na dalszym szczeblu edukacji jakim będzie szkoła. Absolwenci otrzymali pamiątkowe tablo, książki z dedykacją, a także dyplomy ukończenia przedszkola.

            Były również łzy wzruszenia i podziękowania od rodziców dla pracowników przedszkola „za trzy lata uśmiechu, cierpliwości i życzliwości, mądrości i wrażliwości”. Oczywiście nie obyło się bez podziękowania dla naszych wspaniałych rodziców, którzy służyli pomocą , brali udział w remontach, czynnie włączali się we wszystkie imprezy przedszkolne i prezentowali wspaniałą postawę przyjaciół przedszkola.

            Patrząc na te wspaniałe, pewne siebie przedszkolaki nachodzi nas refleksja – gdzie się podziały te zapłakane oczka maluchów, wyczekujących w pierwszych przedszkolnych dniach mamy i taty. Gdzie te zagubione, niepewnie kroczące labiryntem korytarzy istotki? Nie ma! Jest wygadana, czytająca, rozśpiewana grupa IV, tuz przed pasowaniem na uczniów szkoły podstawowej. Tutaj nawiązały się pierwsze przyjaźnie, „miłości” nawet. Niektóre znajomości przetrwają, niektóre dzieci idą do tej samej szkoły, ale niektórzy nie zobaczą się być może już nigdy jak w słowach pożegnalnej piosenki:

„Koleżanko z warkoczem, to już ostatni dzień, może spotkamy się, może nie. Koleżanko z warkoczem smutno trochę mi jest, że nie zobaczę Cię, jak co dzień...”

            Smutne są te rozstania, ale wiemy przecież, że jedne z naszych dzieci opuszczają przedszkole, ale inne już rosną by za rok, dwa jak zwykle wypełnić je gwarem.

„Szczęśliwe było nasze dzieciństwo, szczęśliwi bądźcie koledzy.

My krok stawiamy naprzód, odważnie

Idziemy do szkoły po wiedzę.”

Jolanta Gągała

Renata Rogacewicz